Tijd voor een nieuwe partij, de NOZ: de Na Ons de Zondvloed partij !

Het ziet er weer geweldig uit! De meesten van ons maken zich wel zorgen over klimaatverandering, maar het aantal mensen dat vindt dat er méér moet worden gedaan neemt af. (1) Fantastisch toch! Ik had al zo’n vermoeden toen ik hoorde over Schiphol dat het aantal passagiers niet aankan die er vanwege meivakantie op uittrekken. 

Misschien moeten we een nieuwe politieke partij oprichten: ‘Na Ons de Zondvloed’, de NOZ. Deze partij zou in principe een van de grootste moeten worden, zo niet de absolute meerderheid behalen. 

(Ik dacht eerst nog aan: de ‘Wij Willen het Beste voor onze Kinderen’-partij, de WWBK, maar behalve dat de naam wat te lang is, zullen sommigen zich uitgesloten voelen, en dat kan natuurlijk niet de bedoeling zijn van een nieuwe, brede volkspartij. Ook heb ik gedacht aan de Wil Van het Volk-partij, de WVV, maar daarvoor geldt hetzelfde.)

 

Het partijprogramma van de NOZ is tamelijk simpel. Ik dacht aan 16 punten. Ze zijn gemakkelijk te onthouden:

.1) Klimaatactie, ja, maar alleen zolang we er geen last van hebben. En alleen wanneer iedereen meedoet, vrijwillig.

.2) Uitstoot broeikasgassen verminderen, hoezo? Immers, the sky is the limit; dus waar hebben we het over!

.3) Maximumsnelheid terug naar 130 km/u, en dat is eigenlijk al een inperking van onze vrijheid.

.4) Vliegreizen stimuleren en zo goedkoop mogelijk houden, want goed voor de mondiale economie. Bovendien, wie niet beweegt blijft stilstaan. En we werken er hard voor.

.5) Een extra Schiphol; iedereen wil vliegen, en daar hebben we ook recht op.

.6) Extra geld voor hulpverleners ter bestrijding van vlieg- en vleesschaamte, want slecht voor de volksgezondheid.

.7) Grote, vervuilende bedrijven met rust laten; het zou hun producten alleen maar duurder maken, of nog erger: ze verhuizen.

.8) Aan ‘stikstof’-reductie doen we niet, - overigens een verkeerde naam, zo negatief; dus prijsvraag voor een betere, vriendelijker term.

.9) Boeren met rust laten; zij moeten ook eten.

.10) Woningbouw ongelimiteerd door laten gaan; wie wil niet ruimer wonen, of een tweede huis.

.11) Veel vlees blijven eten; zo niet, dan leven al die koeien en varkens voor niets, en zullen ze uiteindelijk uitsterven, hetgeen niet de bedoeling kan zijn van de schepping.

.12) Partijen afschaffen die telkens weer beginnen over klimaatverandering; zij zijn ondemocratisch, verstoren de gemoedsrust en gaan overduidelijk in tegen de wil van het volk.

.13) Wetenschap afschaffen en wetenschappers omscholen; hun mening kost onnodig veel geld.

.14) Leef onbekommerd in het hier-en-nu, denk niet aan de toekomst; zoals elke spiritualiteit je zal verzekeren: morgen komt later. Wie dan leeft, wie dan zorgt.

.15) Een ander advies – gratis en voor niets – en beter voor uw welzijn en nachtrust: mijd het nieuws, vooral wanneer het gaat over klimaatverandering. Het meeste klopt niet. En er is zoveel méér in het leven! Als er echt iets belangrijks gebeurt, dan hoort u dat van ons! 

.15a) De NOZ is bezig met het oprichten van een GOED NIEUWS-zender (inclusief sociale media), met uitsluitend positief en ander nieuws dat u graag wilt horen. Zoals kook-, reis- en misdaadprogramma's. En ook: Red dieren in nood. Om maar iets te noemen. Ter bevordering van de volksgezondheid. Gezondheid voor alles!

.16) En tenslotte nog een principe: te allen tijde economische groei blijven stimuleren; zo niet, dan gaan we ten onder. Dus: alsjeblieft, blijf zo veel mogelijk kopen en consumeren. Daar worden we allemaal beter van!

 

(Ben ik nog iets vergeten? Laat het me weten. De nieuwe partij zal uw wil, de Wil van het Volk respecteren!)

 

Met dit programma gaat de NOZ ongetwijfeld de grootste partij worden bij de komende verkiezingen. Met het uitdrukkelijke verzoek aan de kiezers, uiteraard, om hun wensen serieus te nemen! Wees authentiek, zorg goed voor jezelf, en vergeet ‘leuk’ en ‘lekker’ niet, want daar doen we het voor. Met uw steun en inbreng zijn wij van succes verzekerd. Leve de NOZ! 

;-)

 

 

Noot:

.1) Klimaatzorgen blijven hoog maar roep om extra actie neemt af. (I&O research, 29-4-22)

https://www.ioresearch.nl/actueel/klimaatzorgen-blijven-hoog-maar-roep-om-extra-actie-neemt-af/

Pleidooi voor een ‘hoopvol pessimisme’

In bijgaand artikel een pleidooi voor een ‘hoopvol pessimisme’ – interessante combinatie en passend bij deze tijd! (1) Zeer het lezen waard.

Waarom het hoopvolle pessimisme me wel vrolijk stemt. (Een persoonlijke opsomming) 

 

.1) Het heeft oog voor wat er gaande is, en dat is niet best. (Het ergste komt nog.)

.2) Het erkent dat we in andere tijden leven, met een onzekere toekomst, m.n. door klimaatverandering en digitale revolutie. (Het moet eens afgelopen zijn met het terug verwijzen naar filosofen, wijsheidsleren en verlossingsgeloven uit lang vervlogen tijden. Wat hebben we daaraan ter verheldering van wat er nu gaande is? Waarom zouden zij nog van toepassing zijn op onze tijd en onze problemen?)

.3) Het erkent dat het niet allemaal vanzelf wel ‘weer goed zal komen’. (Inderdaad, ik word onpasselijk van optimisme dat blind en gemakzuchtig meent dat alles wel weer ‘op z’n pootjes terecht’ zal komen, dat er eigenlijk ‘niets bijzonders aan de hand’ is, dat het ‘nooit anders’ is geweest, dat we wel de (technische) middelen zullen (uit)vinden om de ‘uitdaging’ aan te gaan – ook zo’n vreselijk woord -, en dat we er altijd ‘uit zullen komen’, - kortom, de simplisten, de ‘positivos’ onder de slechtzienden, met alleen oog voor de eigen situatie.)

.4) Het erkent ook dat we niet alles in onze macht hebben, individueel noch collectief, misschien zelfs verre van dat.

.5) En het erkent dat inspanning ertoe doet, ook al zou kunnen blijken dat het onvoldoende is of mislukt; de inspanning telt.

.6) En belangrijk: het sluit niets uit voor het verdere verloop: het kan nog slechter gaan, maar het kan ook béter gaan. 

 

Kortom, hoopvol pessimisme ziet dat het slecht gaat, en steeds slechter, maar het zou ook weer beter kunnen gaan, ook al ziet het er niet zo uit. En we kunnen er niet alles van verwachten, maar toch, inspanning doet ertoe.

 

 

Noot:

.1) Mara van der Lugt, Look on the dark side (In: Aeon, 26 April 2022)

https://aeon.co/essays/in-these-dark-times-the-virtue-we-need-is-hopeful-pessimism?fbclid=IwAR3YWmStSl9nPz6ng8h7MfbsIjvZTSe9R1d3wXNotgEFlyvG-2QAISo0C9Y

 

De stad en sociale ontbinding. N.a.v. wooncomplex 'De Verbinding' in Amsterdam

Bijgaand een artikel van Marcel ten Hooven over sociale ontbinding als gevolg van 30 jaar neoliberaal beleid (1). Toegegeven, het artikel is lang, maar wie er de tijd voor neemt, zal een aantal punten herkennen. Wat mij betreft verhelderend voor wat in mijn eigen buurt gebeurt, de Spaarndammerbuurt in Amsterdam. Het artikel plaatst lokale gebeurtenissen in een bredere context, met de vraag wat nodig is voor een tolerante samenleving, plus een schets van ontwikkelingen die het tegendeel in de hand werken, namelijk polarisatie.

Het artikel begint met een beschrijving van recente perikelen rond het Singelpark in Leiden. Groen, universitair terrein werd daar ontoegankelijk gemaakt voor studenten en anderen, omdat bewoners van herenhuizen eromheen hadden geklaagd. Deze huizen maakten deel uit van een vastgoedproject van de universiteit. En ja, daar moet iedereen voor wijken.

 

Ten Hooven noemt dit een voorbeeld van ‘hostile architecture’: een ingreep in het stedelijke ontwerp die duidelijk maakt wie welkom is en wie niet. (De uitdrukking is van Noreena Hertz.)

 

Achter mij – ik woon aan het Spaarndammerplantsoen – maakte ik iets vergelijkbaars mee. Een binnenterrein dat lange tijd een basisschool huisvestte werd verkocht aan een projectontwikkelaar die er een wooncomplex neerzette met voornamelijk koopwoningen (minimumprijs 850.000 euro). De woningen eromheen zijn voor een groot deel sociale woningbouw. Het contrast is dus enorm. 

 

Vervolgens werd er een hek geplaatst waar eerder helemaal geen duidelijke afscheiding was. Het hoge hek werd strak tegen de schuurtjes en tuintjes gezet van de omwonenden, met nergens een opening (zie foto hieronder). Want ja, het binnenterrein is nu privé. De bewoners van het complex kunnen vrijelijk bij elkaar aanlopen, maar het hek maakt elk contact tussen bewoners van het complex en omwonenden onmogelijk. Kinderen van het wooncomplex kunnen met elkaar spelen; met kinderen van de omwonenden kan dat niet. En eerder hadden omwonenden kleine tuintjes op het binnenterrein; deze zijn nu allemaal verdwenen.

 

En raad eens hoe het wooncomplex is gaan heten? ‘De Verbinding’! Werkelijk, hoe cynisch kun je zijn! Een wooncomplex dat ‘De Verbinding’ heet, terwijl er helemaal niets, maar dan ook niets verbonden wordt, integendeel. Alle samenhang die er was werd juist verbroken, en verschillen – met name sociaaleconomische – zijn enorm op de spits gedreven. 

 

Een uitstekend voorbeeld, in het klein, van sociale ontbinding, als gevolg van neoliberaal beleid, dat niet terugschrikt voor vergaand cynisme (in de benaming). Ogenschijnlijk van weinig belang, maar gezien binnen een grotere context niet zonder betekenis.

 

Het artikel biedt tal van andere aanknopingspunten om veranderingen in buurten zoals de Spaarndammerbuurt tegen het licht te houden. (Denk aan flitsbezorgers zoals Flink, - een fenomeen dat ook aan bod komt in het artikel.) Ik vermoed dat het in andere buurten niet anders zal zijn, niet alleen in Amsterdam, maar ook elders. (2)

 

.........

Noot:

.1) Artikel: Marcel ten Hooven, Sociale ontbinding (Uit: De Groene Amsterdammer, 20 april 2022)

https://www.groene.nl/artikel/sociale-ontbinding

.2) Het artikel van Marcel ten Hooven en het voorbeeld dat ik geef gaan wat mij betreft over hetzelfde als waar Joop den Uyl over sprak, in 1986, nog voordat ook in Nederland het neoliberalisme werd omarmd. Hij had het toen over de dreigende tweedeling van de maatschappij. ‘De Verbinding’ die geen verbinding is, maar het tegenovergestelde, is een symptoom van een veel breder gebeuren. 

Zie: 1986 Joop den Uyl over de dreigende tweedeling van de maatschappij

https://www.youtube.com/watch?v=lyfUHT5vazw

Shanghai in lockdown & zero Covid: hoe lang is het geloof in totale beheersbaarheid houdbaar? Feuilleton van de sluipmoord op een illusie

Een tijdje leek de Chinese aanpak van de pandemie effectief: verspreiding van het virus uitroeien door strikte lockdowns op plekken waar het opdook. Op die manier kon het gewone leven in de rest van het land grotendeels doorgaan, met uitzondering dus van die enkele brandhaarden. Het voordeel van een dictatuur waarin beheersbaarheid vóór alles gaat. 

Dit voordeel heeft zich ondertussen omgekeerd in een nadeel. Zoals nu blijkt in Shanghai: de megastad met 25 miljoen inwoners (!) is al wekenlang in lockdown vanwege enkele duizenden ‘positieve’ gevallen per dag. In bijgevoegd artikel doet een inwoner van Shanghai verslag van z’n ervaringen. (1)

 

Het lijkt me zeer onwaarschijnlijk dat het zero-Covid beleid in China succesvol kan zijn. Helemaal in het begin had het beleid misschien enige kans van slagen kunnen hebben, toen de uitbraak nog beperkt was en de verspreiding nog geen mondiale vormen had aangenomen. Maar nu? 

 

Wij beginnen te leren leven met het idee dat Covid een blijvertje is, en telkens in nieuwe varianten zal terugkeren. (Het najaar belooft wat!) Hoe dan een land van 1,4 miljard mensen coronavrij willen houden? Blijven inzetten op zero Covid is zoiets als de jaarlijkse griep willen tegenhouden en uitbannen. Het lijkt me een onmogelijke opgave, m.n. wanneer je als enige land in de wereld dat wilt, tenzij je het geloof in beheersbaarheid maximaal blijft inzetten, ten koste van grote maatschappelijke en economische schade, en zeer veel individueel leed. 

 

Totale beheersbaarheid is alleen mogelijk in een dictatuur, - althans, zolang burgers erin blijven geloven en zich blijven onderwerpen aan de opgelegde maatregelen, ook wanneer zij er grote nadelen van ondervinden. Maar wat als burgers het vertrouwen kwijtraken, zoals blijkt in Shanghai?

 

Het zou zomaar kunnen dat het rigoureus doorzetten van het zero-Covid beleid de geloofwaardigheid van het Chinese regime gaat aantasten, en dat het aldus z’n eigen graf graaft, zeker wanneer de communistische partij onder leiding van Xi Jinping haar lot eraan verbindt - maar misschien is dat niet meer dan een fantasie van mij en louter een vrucht van wensdenken. De pandemie, ooit in China begonnen, zou dan toch ook nog een positief gevolg hebben. 

 

Anyway, los van deze fantasie blijf ik benieuwd hoe China erin gaat slagen om een wereldwijd heersend en zich snel verspreidend virus buiten de deur te houden. En zo niet, wat dan? Het is een soap om te volgen, met dagelijks nieuwe afleveringen, - ook boeiend voor wie geïnteresseerd is in mechanismes van macht en biopolitiek.

 

 

Noot:

.1) My life in Shanghai’s never-ending zero-Covid lockdown

https://www.theguardian.com/world/2022/apr/19/my-life-in-shanghais-never-ending-zero-covid-lockdown

De natuurlijke mens. Of: Samenleven uitgebreid naar alles wat leeft

Documentaire portret van ecoloog, filosoof en boeddhistisch leraar Matthijs Schouten. (1) Hij stelt zich ten doel onze relatie met de natuur, als basis van ons welzijn, te versterken.

Opvattingen en vragen over duurzaamheid en verbinding heb ik al vaker gehoord, en vaak ook glijden ze weer van me af. Deze documentaire, met natuurbeelden, oefeningen, zingen, etc., deed (me) evenwel meer. De ervaring kwam binnen. Een aanrader! 

 

En ik heb zin gekregen om eens naar Ierland te gaan, maar dat terzijde. ;-)

 

De docu begint met een frisse blik op Aristoteles als belangrijke en invloedrijke verwoorder van een antropocentrisch wereldbeeld, inclusief onderscheidingen en hiërarchie. Dit werd verder uitgewerkt door Descartes, die ratio, geest en ziel beperkte tot mensen; de rest is zielloos. Resulterend in een wereld waarin de natuur voorraadschuur is.

 

En dan de reactie erop. Ook in wetenschappen: zij blijken dit uiterst beperkte wereldbeeld (dat ons fors heeft beïnvloed, en nog steeds) alsmaar meer te ondermijnen: we staan niet los van de omgeving, van de wereld om ons heen.

 

Zeker is: de homo economicus en de natuur verhouden zich niet goed met elkaar. Echter, de mens/natuur-relatie is aan het kantelen, volgens Schouten. Meer en meer richting partnerschap: we zijn deel van de natuur. De sleutel tot een duurzame toekomst: zich opnieuw verbinden, op een ander niveau dan alleen op een rationeel en zintuiglijk niveau. Met de vraag: wat wil ik zijn in relatie tot een duurzame toekomst?

 

Wat dat betreft is Schouten optimistisch: overal komen nieuwe beelden naar boven van menszijn en in-de-wereld-zijn. En die wereldbeelden (ook uit andere, niet-westerse culturen) worden meer en meer serieus genomen: in wetenschap, en ook in tal van groeperingen in de samenleving. 

 

Het is niet meer vreemd om met andere wereldbeelden dan het (westerse) rationeel-empirische bezig te zijn. Verbindend, in plaats van gefocust te zijn op het onderscheiden en hiërarchie (zoals bij Aristoteles en Descartes), en in plaats van rationaliseren en objectiveren. Samenleven uitgebreid naar de natuur, d.w.z. naar hetgeen onafhankelijk van ons bestaat, leeft.

 

Schouten vindt zijn inspiratie voor betrokkenheid bij het welzijn van alles om hem heen in boeddhisme. 

 

 

Noot:

.1) De natuurlijke mens (NPO, De Boeddhistische Blik, 12-12-21)

https://www.npostart.nl/de-boeddhistische-blik/12-12-2021/KN_1727484

Wat is ‘ideologie’, en kan begrip ervan opnieuw van betekenis zijn?

Voor wie geïnteresseerd is in politieke analyse van onze huidige sociaaleconomische situatie, m.n. in de VS, maar meer en meer ook in Europa; 

voor wie zich ook wel eens afvraagt hoe het kan dat het kapitalistisch systeem al enkele eeuwen zo stabiel is, terwijl het voor zoveel mensen nadelig uitpakt – om het zachtjes uit te drukken – en overal conflicten genereert; (Waarom is er niet meer opstand en collectieve actie?)

voor wie benieuwd is naar een frisse kijk op het thema ‘ideologie’ en de rol ervan in het cultureel-maatschappelijke leven; 

én voor wie het leuk vindt om Zizek eens in een minder dominante rol te zien (hij is het zowaar eens met ongeveer alles wat Chibber inbrengt, en laat hem veel aan het woord), 

zou deze video de moeite waard kunnen zijn, met Slavoj Zizek en Vivek Chibber (1).

 

Het debat (dat geen debat is, maar eerder een wederzijds stimulerende uitwisseling, of een dialoog, zo je wilt) vindt plaats n.a.v. een recent boek van Chibber: The Class Matrix. Social Theory after the Cultural Turn.

 

Links, en met name linkse intellectuelen krijgen er flink van langs, en terecht. ;-)

 

Disclaimer: De video is niet geschikt voor mensen die bij het horen van woorden als ‘marxisme’ en ‘materialisme’ onmiddellijk op slot gaan. Maar goed, dat is dan jammer voor hun kleingeestigheid. J

 

(Wat volgt zijn enkele notities in de kantlijn van het zien van de video. Je kunt ze uiteraard ook overslaan, en de video aanzetten.)

 

.................

 

Wat behulpzaam zou kunnen zijn voor het volgen van een aantal passages: vul voor ‘Über-werkers’ (waarvan sprake is in de video) ‘zzp-er’ in, en de analyse blijkt algemener geldig. Idem dito, wanneer je voor ‘kapitalisme’ ‘klimaatverandering’ invult: allebei grootheden die zo enorm en complex zijn, dat de moed je in de schoenen zinkt om er iets aan te doen. Hoe er dan op reageren? Wat te doen? En ook: wat voor verhaal vertel je jezelf over wat je (niet) doet? – dit is een van de (nieuwe) betekenissen die Chibber geeft aan ‘ideologie’: een rationalisatie van je eigen situatie en gedrag. (Cynisme kan zo opgevat worden als de belangrijkste hedendaagse ideologie: nothing can be changed.)

 

Veel bekende thema’s passeren de revue, inclusief jargon. Zoals kapitalisme, ongelijkheid, klassenmaatschappij, uitbuiting, politiek bewustzijn, ‘nieuw links’, culturele hegemonie, bovenbouw, en vooral, ideologie.

Deze thema’s worden afgestoft en opnieuw interessant (wat mij betreft) door het verhaal van Chibber.

Ook komt een verklaring langs voor het stemgedrag van mensen die Trump & co kiezen, en meer in het algemeen voor complotdenken. 

 

Anyway, very stimulating! Het gesprek motiveert mij om cultureel-maatschappelijke verhoudingen opnieuw te bekijken met een marxistisch oog, zij het bijgesteld door theoretische bijdragen als die van Chibber. 

 

Eigenlijk had ik na de Val van de Muur het marxisme zo goed als begraven. Ik ben nooit marxist geweest, en zal het ook niet worden. En toch, een marxistische analyse zegt niet alles, maar evenmin kan zij volledig genegeerd worden, wil je begrijpen wat er in de wereld gaande is. Dat vond ik toen, en dat vind ik opnieuw! ;-)

 

Wie herinnert zich nog het pleidooi van Wim Kok om ‘de ideologische veren af te schudden’? Lang geleden, inderdaad – 1995. Ik weet nog dat ik er toen forse bedenkingen bij had, al kon ik ze niet echt hard maken. Door het zien van onderstaande video snap ik beter wat mijn bezwaren waren. 

 

Wat betekent het wanneer een partij (weer) ideologisch is? Dat zij analyses en een verhaal biedt om zich te verzetten tegen misstanden, ongelijkheid en andere dubieuze praktijken (denk ook aan klimaatverandering) én om solidariteit te organiseren. Ideologie als verzet, beargumenteerd en steunend op analyses.

 

 

Noot:

.1) 

Slavoj Zizek vs Vivek Chibber: What is ideology?

https://www.youtube.com/watch?v=rLNSzxzEbKU

Opstand in Rusland: bieden hippies uitkomst?

Wat te verwachten van een opstand in Rusland tegen Poetin en zijn politiek? En van wie zou die opstand kunnen komen? Jongeren?

In verband hiermee las ik een interessant artikel over Russische hippies tijdens de Sovjet-Unie en over hun geestverwanten nu. (1) (Eveneens boeiend als spiegel voor ons Westerse beeld van hippies – wederom een verschijnsel dat heel verschillende vormen kan aannemen, en niet alleen de ons bekende!) 

 

Ten tijde van de Sovjet-Unie was er ook in Rusland en in andere delen van het rijk een hippiebeweging. Anders dan in het Westen vond die beweging haar oorsprong niet in het verzet tegen een oorlog (met name die van de VS in Vietnam). ‘Sovjet-hippies waren pacifistisch, maar zonder een oorlog.’ Zij keerde zich tegen de machthebbers en de status-quo, welke vergeven was van inefficiëntie, corruptie, lege slogans en bejaarden-aan-de-macht.

 

Bijkomend punt: hun houding t.a.v. het Sovjet-imperium kon nogal uiteenlopen; een hippie in Litouwen, bijvoorbeeld, stond daar anders in dan een hippie in Moskou. 

 

Ook opmerkelijk: de Sovjet-hippies waren pacifistisch, maar niet per se tegen oorlog. Daarvoor was het verzet tegen en de overwinning op de nazi’s te belangrijk.

 

Dit alles bij elkaar maakte dat de Sovjet-hippies zich voornamelijk apolitiek opstelden, zich onttrokken aan het heersende systeem, en voor zichzelf een alternatieve cultuur creëerden. Aldus holden zij van binnenuit de steun voor het regime uit. Niet meer meedoen kan dus ook een daad van verzet zijn! (Deze hippies waren leeftijdgenoten van Poetin, ook al was hij niet van deze beweging, integendeel.)

 

Zou dat nu weer het geval kunnen zijn? Is er opnieuw sprake van een generatieconflict, met gevolgen voor de huidige politiek van het Kremlin? 

 

Volgens de schrijver van het artikel is er in Rusland wederom veel weerstand onder jongeren. Door de harde repressie blijft het moeilijk om zich actief en openlijk te verzetten tegen het huidige beleid, en met name de oorlog in Oekraïne. En ook nu weer zoeken velen het in alternatieve strategieën, bekend uit het Sovjet-tijdperk, om te laten blijken dat ze het er niet mee eens zijn: in kunst, muziek, happenings en andere media. M.n. jonge feministische vrouwen zijn een drijvende kracht in het organiseren van weerstand. Daarnaast zijn er de jonge IT-werkers en journalisten die vanuit het buitenland hun ondermijnende werk doen.

 

Er gebeurt dus wel het een en ander, met name onder jongeren, maar niet volgens de ons vertrouwde schema’s.

 

Noot:

.1) A youthquake against Putin seems unlikely. The history of Soviet hippies shows why – Juliane Fürst (Guardian, 1-4-22)

https://www.theguardian.com/commentisfree/2022/apr/01/youthquake-putin-history-soviet-hippies-russian-satire-stiob