Voor een rechtvaardiging van de beweging ‘Occupy Wall Street’, hoef je slechts te rade te gaan bij haar tegenstanders. Zoals de boodschap aan de demonstranten van Herman Cain, de selfmade ondernemer en VS-presidentskandidaat: ‘Geef Wall Street niet de schuld, geef de grote banken niet de schuld. Als je geen baan hebt en niet rijk bent, geef jezelf de schuld’ (Volkskrant, 11-10-11). De financiële sector, sociale (on)gelijkheid en individuele kansen: het heeft allemaal niets met elkaar te maken. Geweldig. Je moet ofwel stupide zijn, ofwel ideologisch volstrekt doortrapt, om iets dergelijks als politicus te durven beweren.
Zelfs de centrale topbankier van Amerika, Ben Bernanke, geeft blijk van meer integriteit, of intelligentie, toen hij zijn begrip uitsprak: ‘Ik denk dat mensen de schuld geven aan de financiële sector en eerlijk gezegd kan ik ze dat niet kwalijk nemen.’
Problemen individualiseren en verpsychologiseren: deze manier van denken maakt nog steeds school, vooral in kringen van zelfhulp en goedkope spiritualiteit. Zij maskeert de werkelijke verhoudingen, of beter: houdt deze onzichtbaar. Neem externe omstandigheden voor lief, vergeet maatschappelijke structuren, let niet op machtsverhoudingen: het enige dat telt ben jij. Je bent de creator van je eigen situatie. Wees autonoom. Het lot ligt in je eigen handen! De God almachtige is tegenwoordig in iedere huiskamer te vinden, in hoogst eigen persoon. Tja.
Ondanks kritiek lijkt de Westerse cultuur, en met name de Amerikaanse, nog steeds één grote cursus bijziendheid: 'Verander de wereld, begin bij mezelf', waarna er nooit meer verder wordt gekeken dan het eigen kleine wereldje. Hierdoor kunnen onverantwoorde speculanten en politici ongestoord hun gang gaan, met gevolgen voor iedereen. Zeer terecht dat daartegen wordt geprotesteerd. Occupy Wall Street, ook in Amsterdam: minstens om een discussie op gang te brengen over de vraag hoe de samenleving momenteel is ingericht, en welke rol de wereldwijde geldhandel daarin speelt. Opdat het financiële systeem, met de banken als belangrijkste actoren, niet geheel onopgemerkt de omstandigheden bepalen waarin talloze individuen hun levensonderhoud proberen te verdienen, of daar niet in slagen.
Gisteren met zoonlief naar manifestatie ‘Occupy Amsterdam’ geweest. Op het Beursplein was een flinke club mensen bijeen, de hele middag. Met tal van toespraakjes en af en toe muziek. Het was mooi weer. Veel symboolpolitiek en propaganda, uiteraard. Plus de ‘usual suspects’, zoals de Internationale Socialisten, - vaste prik op dit soort evenementen, met ook altijd hetzelfde verhaal. Gelukkig waren ze niet de enigen. Voor de rest een gemoedelijke sfeer. Of moet ik zeggen ‘tam’?
BeantwoordenVerwijderenWat ik miste was discussie, of aanzetten daartoe. Over de issues die op het spel staan. Wat is anders de zin van deze actie: onszelf en anderen aan het denken zetten over mogelijke verandering?
Voor Harrie was het de eerste demonstratie. Moeilijk om aan een 5-jarige uit te leggen wat een demonstratie is en waartegen de actie was gericht.
Een van de pogingen:
‘Mensen die hier komen zijn boos...’
‘Maar ik zie helemaal geen boze mensen.’
‘Ja, je hebt gelijk.’
‘Wat komen ze doen dan?’
‘Eh, ja, hoe zal ik het uitleggen. Er zijn mensen die heel veel geld verdienen met geld, en daar komen andere mensen door in de problemen...’
‘Is dat dan verkeerd, geld verdienen?’
‘Nee, maar...’
Hoe leg je internationale geldhandel uit aan een kind die nog maar nauwelijks een Euro van nepgeld weet te onderscheiden.
De versterking van de toespraakjes was nogal hard, en dan gaan de handjes op de oren. Na een kwartiertje had hij het wel gezien. ‘Zullen we verder gaan?’ Op de Dam was het kermis. Hij hield het daar aanzienlijk langer vol, vooral bij het Spookhuis, - niet erin, maar ervoor. Ook daar herrie, maar dit keer geen probleem.