Met Trump op het wereldtoneel begin ik beter te begrijpen hoe Hitler en het nazisme groot konden worden. Niet alleen de heer T, maar vooral ook zijn aanhang en de sfeer waarin hij weet te gedijen, bieden uitstekend vergelijkingsmateriaal.
Daarmee is (nog) niet gezegd dat de heer T en de heer H van dezelfde soort zouden zijn. Het gaat me om de atmosfeer en de gelovigheid waarin een en ander gebeurt.
Alles wat ik lees, zie en hoor over/ van Trump-aanhangers wijst in de richting van een merkwaardig soort opgewondenheid, die heen en weer gaat tussen enthousiasme en hysterie, en die zowel berekenend is als blind. Blinde liefde en berekenend opportunisme.
Wat me nog het meest verbaast is de gewetenloosheid waarmee (veel) christenen in de VS alles wat de heer T doet goed praten of zelfs verheerlijken, ja tot aan heilig verklaren toe. (Kijk naar filmpjes met Paula White, op dit moment T’s spirituele adviseur in het Witte Huis.)
De dagelijkse leugens, zijn schandalige gedrag, de mensonwaardige politiek die hij in gang zet: alles is okay en wordt zelfs gezien als de hand van God die zo Amerika ‘weer’ (?) tot christelijke (en witte) natie zal omvormen.
Misschien had ik – nog steeds – een te gunstig beeld van christenen, voor wie integriteit en medemenselijkheid ertoe zouden doen. Tja, uiteraard zijn er christenen die zo in het leven staan, zoals dat ook voor niet-christenen geldt. Maar overduidelijk is (geworden) dat voor veel mensen de christelijke godsdienst geen enkele belemmering vormt om als burger immorele keuzes te maken, integendeel.
Het nazisme kon lange tijd worden voorgesteld als van-God-los en daarom verschrikkelijk. Het lijkt erop dat ook dit vooroordeel z’n langste tijd gehad heeft.
En wat collectieve hysterie betreft: ook daarvoor hoeven we niet langer in de geschiedenis te duiken; zij is springlevend. Men volge slechts het Amerikaanse nieuws.
Van homo rationalis naar homo hystericus? – of misschien beter: beide, als polen van een spanningsveld? (Hoe hysterisch ben ik zelf?)
Alweer dien ik mijn mensbeeld bij te stellen. Covid en vooral de reacties erop betekenden al een forse beschadiging, of ontnuchtering, - het is maar hoe je het bekijkt. En nu weer, en nog meer. 😉
Geen opmerkingen:
Een reactie posten