Een tijdje leek de Chinese aanpak van de pandemie effectief: verspreiding van het virus uitroeien door strikte lockdowns op plekken waar het opdook. Op die manier kon het gewone leven in de rest van het land grotendeels doorgaan, met uitzondering dus van die enkele brandhaarden. Het voordeel van een dictatuur waarin beheersbaarheid vóór alles gaat.
Dit voordeel heeft zich ondertussen omgekeerd in een nadeel. Zoals nu blijkt in Shanghai: de megastad met 25 miljoen inwoners (!) is al wekenlang in lockdown vanwege enkele duizenden ‘positieve’ gevallen per dag. In bijgevoegd artikel doet een inwoner van Shanghai verslag van z’n ervaringen. (1)
Het lijkt me zeer onwaarschijnlijk dat het zero-Covid beleid in China succesvol kan zijn. Helemaal in het begin had het beleid misschien enige kans van slagen kunnen hebben, toen de uitbraak nog beperkt was en de verspreiding nog geen mondiale vormen had aangenomen. Maar nu?
Wij beginnen te leren leven met het idee dat Covid een blijvertje is, en telkens in nieuwe varianten zal terugkeren. (Het najaar belooft wat!) Hoe dan een land van 1,4 miljard mensen coronavrij willen houden? Blijven inzetten op zero Covid is zoiets als de jaarlijkse griep willen tegenhouden en uitbannen. Het lijkt me een onmogelijke opgave, m.n. wanneer je als enige land in de wereld dat wilt, tenzij je het geloof in beheersbaarheid maximaal blijft inzetten, ten koste van grote maatschappelijke en economische schade, en zeer veel individueel leed.
Totale beheersbaarheid is alleen mogelijk in een dictatuur, - althans, zolang burgers erin blijven geloven en zich blijven onderwerpen aan de opgelegde maatregelen, ook wanneer zij er grote nadelen van ondervinden. Maar wat als burgers het vertrouwen kwijtraken, zoals blijkt in Shanghai?
Het zou zomaar kunnen dat het rigoureus doorzetten van het zero-Covid beleid de geloofwaardigheid van het Chinese regime gaat aantasten, en dat het aldus z’n eigen graf graaft, zeker wanneer de communistische partij onder leiding van Xi Jinping haar lot eraan verbindt - maar misschien is dat niet meer dan een fantasie van mij en louter een vrucht van wensdenken. De pandemie, ooit in China begonnen, zou dan toch ook nog een positief gevolg hebben.
Anyway, los van deze fantasie blijf ik benieuwd hoe China erin gaat slagen om een wereldwijd heersend en zich snel verspreidend virus buiten de deur te houden. En zo niet, wat dan? Het is een soap om te volgen, met dagelijks nieuwe afleveringen, - ook boeiend voor wie geïnteresseerd is in mechanismes van macht en biopolitiek.
Noot:
.1) My life in Shanghai’s never-ending zero-Covid lockdown
https://www.theguardian.com/world/2022/apr/19/my-life-in-shanghais-never-ending-zero-covid-lockdown
Geen opmerkingen:
Een reactie posten