In ‘l’Officiel des spectacles’, wekelijkse culturele gids voor Parijs en omgeving, werd mijn aandacht getrokken door de titel van een tentoonstelling: ‘Vivement demain’. Met werk waarin de toekomst zich roert. ‘L’avenir à travers des visions poétiques, existentielles et utopiques.’ Klonk veelbelovend.
Ik ga geen beelden, video’s of installaties beschrijven die ik er gezien heb; dat lijkt me weinig zinvol. Laat ik zeggen wat me beviel.
Ten eerste, het meeste werk had niet de
afgerondheid, - zoals vaak wel het geval is met gevestigd werk in de bekende
musea. Werk met een openheid, niet direct te plaatsen en zonder voor de hand
liggende duiding, - helemaal wat deze tijd nodig heeft.
Ten tweede: kunst als gelegenheid om in en vanuit het heden de toekomst te onderzoeken in haar mogelijkheid. (Of was het vooral de tentoonstelling die de gelegenheid schiep?)
De bezoeken aan het museum (ben er afgelopen weekend twee keer geweest) heeft op mij het effect gehad dat de kunstenaar in mij opnieuw is ontwaakt, en zich heeft gevoegd bij de filosoof, zodat een eerder verlangen wederom vlam heeft gevat: insteken op het leven als kunstenaar-filosoof. Oftewel, filosofie als creativiteit uitgebreid. Met alle mogelijke middelen. Om te onderzoeken en tot leven te wekken, wat ik de moeite waard acht, nl een nieuwe menswaardigheid in een veranderende cultuur, die het verleden als een oude huid van zich af schudt. Filosofie en kunst, en het liefst in combinatie, om geboren te laten worden waar deze tijd zwanger van gaat.
In Parijs is dit museum een verademing. Ben op dit moment vooral geïnteresseerd in hedendaagse kunst. Parijs is daar niet zo’n goede plek voor. De grote moderne musea, zoals Beaubourg, zijn werkelijk museum, in de gevestigde zin: gericht op wat de tand des tijds zal doorstaan en op bevrediging van de smaak van het grote publiek. Ik kende in Parijs geen plekken waar ruimte werd geboden aan nieuwe ontwikkelingen en experimenten. Het MacVal is wat dat betreft een aanwinst.
Ten tweede: kunst als gelegenheid om in en vanuit het heden de toekomst te onderzoeken in haar mogelijkheid. (Of was het vooral de tentoonstelling die de gelegenheid schiep?)
De bezoeken aan het museum (ben er afgelopen weekend twee keer geweest) heeft op mij het effect gehad dat de kunstenaar in mij opnieuw is ontwaakt, en zich heeft gevoegd bij de filosoof, zodat een eerder verlangen wederom vlam heeft gevat: insteken op het leven als kunstenaar-filosoof. Oftewel, filosofie als creativiteit uitgebreid. Met alle mogelijke middelen. Om te onderzoeken en tot leven te wekken, wat ik de moeite waard acht, nl een nieuwe menswaardigheid in een veranderende cultuur, die het verleden als een oude huid van zich af schudt. Filosofie en kunst, en het liefst in combinatie, om geboren te laten worden waar deze tijd zwanger van gaat.
In Parijs is dit museum een verademing. Ben op dit moment vooral geïnteresseerd in hedendaagse kunst. Parijs is daar niet zo’n goede plek voor. De grote moderne musea, zoals Beaubourg, zijn werkelijk museum, in de gevestigde zin: gericht op wat de tand des tijds zal doorstaan en op bevrediging van de smaak van het grote publiek. Ik kende in Parijs geen plekken waar ruimte werd geboden aan nieuwe ontwikkelingen en experimenten. Het MacVal is wat dat betreft een aanwinst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten