Radicaal-rechts veroordelen?

Schieten we iets op met het louter veroordelen van radicaal-rechts, als ware het hét grote kwaad, dat – als we niet oppassen – ons in een duistere chaos doet belanden? In hoeverre draagt zo’n veroordeling niet juist bij aan verdergaande polarisatie en verharding? Zou het niet beter zijn om te onderzoeken wat maakt dat – minimaal – een kwart (!) van de bevolking rechts-radicale politiek steunt? 

Ik ga ervan uit dat, wanneer extremistische politiek – zowel links als rechts – veel steun krijgt, de ‘normale’ politiek iets gedurende lange tijd heeft laten liggen. Wat heeft zij laten liggen? 

 

Wat hebben de gevestigde partijen, van links tot rechts, ditmaal genegeerd, veronachtzaamd, dan wel gebagatelliseerd? Zonder een eerlijk onderzoek naar deze vraag (en daarbij gemakzuchtige clichés vermijdend), en zonder constructieve (tegen)voorstellen, zal de steun voor extremistische politiek niet verdwijnen. En vermoedelijk zal, als het bij een veroordeling alleen blijft, deze de sterk uiteen-liggende posities alleen maar versterken. Lost dat iets op? 

Op zoek naar een politiek-ethische horizon

Het is tijd voor radicale vragen. Waartoe? Om een politiek-ethische horizon te creëren – of op te richten – in een platte, apathische en nihilistische woestenij, waarin van alles gebeurt zonder dat het ook maar enig verschil lijkt te maken. 

Politici liegen openlijk zonder erop te worden afgerekend. Er worden bloedbaden aangericht zonder dat de daders worden bestraft. Er is sprake van schrijnende ongelijkheid zonder dat verontwaardiging de kop opsteekt, laat staan dat er iemand in opstand komt. Het bestaan van miljardairs wordt voor lief genomen, zonder dat er één vraagteken wordt gezet bij zelfverrijking. Overal wordt door velen schaamteloos bijgedragen aan klimaatverandering zonder dat iemand verantwoordelijk wordt gehouden, en al helemaal niet wijzelf. 

 

Wat is dit voor een immorele bende! Heeft het wereldgebeuren nog iets met menswaardigheid van doen? Het wordt tijd om mensen – ons – een geweten te schoppen!

Klimaatverandering en grenzen aan solidariteit

Solidariteit is een edele deugd. Maar met wie of wat? Met iedereen die een menswaardig leven nastreeft, en met name met diegenen die daarin worden ingeperkt? En wat is dan ‘menswaardig’? Kunnen leven zoals je wilt?

Dat klinkt allemaal mooi, maar het roept bij mij wel enkele vragen op.

 

Waarom zou ik mij engageren met het lot van mensen voor wie het belangrijk is om welvarend te leven, als dat is wat zij het liefste willen? - inclusief groot huis (of enkele), meerdere keren op vakantie, bezit, vaak vliegen, consumeren zoveel als onnodig, etc., terwijl ik zelf met een eenvoudige levensstijl tevreden ben en welvaart nooit als ambitie heb gehad. 

Waarom zou ik mij politiek inzetten voor een wensenpakket dat niet het mijne is, wetend dat de levensstijl van de gemiddelde Nederlander ronduit catastrofaal is voor het milieu wanneer zijn welvaartsniveau het streven zou zijn van iedere aardebewoner? 

Waarom zou ik mij engageren met een suïcidaal project, ook al tooit het zich met waarden als ‘solidariteit’ en ‘rechtvaardigheid’?

 

Solidariteit, okay, maar hoezo? Vanwege schrijnende ongelijkheid? Zeker, ongelijkheid is een probleem, zowel lokaal als wereldwijd, en er is alle reden om er iets aan te doen. Maar op welk niveau van welvaart is er dan géén sprake meer van schrijnende ongelijkheid? Wanneer iedereen welvarend leeft? Wil ik daaraan meewerken?